de opstanding

ja ik word geïnspireerd om weer even in het toetsenbord te klimmen. Bepaalde contexten in mijn hoofd worden vanuit andere invalshoek bekeken en zie opeens dat waar ik nog voorzichtig mee naar buiten wilde komen of helemaal niet naar buiten en dat dit open begint te breken. Er ligt steeds minder lading op de woorden en het mag OF misschien moet het wel gedeeld worden. Want als ik het achter zou houden zou het waarheid tekort doen. Ik weet zelf nog niet echt goed waar ik nu naar toe wil maar het woord geboorte komt duidelijk in me op.

Ik zie dagelijks tientallen babys, in alle kleuren en maten, de 1 ziet er nog schattiger uit als de ander. Een moeder zal haar baby als de schattigste en de mooiste zien. Omdat ik zoveel schattigste babies zie lijk ik toch steeds minder onderscheid te zien tussen al die schatten. Eigenlijk doet het niet echt iets met me, ik weeg en meet ze. Komt dit omdat ik dagelijks doe of weet ik dat de geboorte van een kind niet het ultieme is. Ik ga ervan uit dat veel ouders ook wel eens op dit punt komen. Dat het plaatje niet zo rooskleurig is als dat het eruit ziet. Een tegenargument is dan ja maar ik wil het ook niet missen. Ja dat snap ik allemaal.

Als ik kijk naar zo’n geboorte, inclusief een baby foto van mijzelf, denk ik vaak alleen maar: ow ik ben blij dat ik niet meer bij dat begin ben, dan moet ik weer helemaal gaan ontdekken wie ik zogenaamd ben om vervolgens te ontdekken dat ik niets van dat alles ben. Wat een gedoe. Alleen al bij het schrijven hiervan maken mijn wenkbrauwen overuren en zie de tegengesteldheid, de paradox. Ego blijft dit toch niet leuk vinden. Met ego bedoel ik dan: het personage, en dat wil toch wel echt iemand zijn. Die wil echt wel dat zijn wat die altijd dacht te zijn. Een baby die net geboren is heeft nog geen besef dat ie wat is of niets is. Het heeft al wel een naam waar het personage mee geboren is en waar ie mee opgroeit en zich in feite steeds meer afsplitst van zijn werkelijk zelf, groeit op en verdeelt zich steeds meer.

Vanaf 2005 ben ik bewust geworden van hier klopt iets niet en ik klop niet en dat heeft zich steeds verder ontwikkelt. Met vallen en opstaan, daarmee bedoel ik er weer intrappen (in het spel dat ik denk dat ik ik ben) en weer IN zien: ooo ja ik trap er weer in. Met andere woorden. Dit spel gaat over vergeten, herinneren, vergeten, herinneren, vergeten, herinneren…etc etc. Maar nooit om de reden wat ik denk. Daarom kan het zelfde verhaal dus steeds weer uit een andere invalshoek worden gezien en net even iets fijner en helderder voor ogen komt waardoor de loep tussen vergeten en herinneren steeds groter wordt. Ervaringen geven wij onszelf door te ervaren, en niet om te ervaren dat we moeten begrenzen maar om naar de 2e geboorte te groeien. Dat pijn en lijden komt uit het waanidee van de schijnbare ik.

En dan is er een punt waarop wordt gezien dat er een 2e geboorte is. Die gaat voorbij de vorm, de fysieke geboorte. Een punt waar de doorgedraaide wenkbrauwen in kunnen vallen. Er is een begrip/weten wat voorbij het denken gaat. Het denken probeert hier dichtbij te komen om woorden te vinden die gaan over die 2e geboorte en over het opstaan in wie Ik werkelijk ben. Vanuit christelijke benaming de opstanding genoemd. Ik ben mijn ik (even) vergeten en herinner mijzelf weer dat ik die ik niet ben. Ik ben dus iets anders. Dat punt van realisatie lijkt op een kruis. Ik heb mijzelf gekruisigd. En ben van de fysieke geboorte naar de spirituele geboorte gegaan. Dit proces lijkt zich te herhalen. Maar wordt in feite niet herhaald, het is er al, altijd geweest en gaat nooit weg. Al dit soort woorden heb ik allemaal wel eens gehoord uit gurus. En ze klinken nietszeggend misschien. Het ikje wil het grijpen alsof het van hem is. De 2e geboorte komt niet uit het ikje, het komt uit iets anders.

wordt vervolgd………

De Zelven

Hierbij even een contrast tussen het onwerkelijke/oneigenlijke zelf en het Werkelijke Zelf uit een Cursus in Wonderen. Voor de degene die niet bekend zijn met dit boek: hierin wordt de christelijke mythologie gebruikt. Gezien ik van de Lakota en Hindoeïstische Cultuur heb geproefd weet ik dat de Christelijke benamingen vervangen kunnen worden. En dat het uiteindelijk alleen maar symbolen zijn om ook weer te vergeten.

“We beginnen met ons ware Zelf: Christus, die, omdat Hij onderdeel is van de realiteit, alle concepten overstijgt. Concepten zijn per definitie denkbeeldig omdat de waarheid van Gods non dualiteit niet naast een conceptueel raamwerk kan bestaan, dat per definitie dualistisch is:

Concepten worden aangeleerd. Ze zijn niet natuurlijk. Los van het leerproces bestaan ze niet. Ze worden niet gegeven, dus moeten ze zijn gemaakt. Niet 1 is waar, en velen komen voort uit koortsachtige verbeeldingen, verhit van haat en van de vervormingen die uit angst ontstaan. Wat is een concept anders dan een gedachte waaraan haar maker een eigen betekenis geeft? Concepten houden de wereld in stand. Maar ze kunnen niet worden aangewend om aan te tonen dat de wereld werkelijk is. Want ze zijn allemaal binnen de wereld gemaakt, zijn in haar schaduw geboren, groeien volgens haar gebruiken, en worden tenslotte in haar denken “rijp”. Het zijn denkbeelden van afgoden, geschilderd met de penselen van de wereld, die niet in staat zijn 1 enkel schilderij te vervaardigen dat de waarheid weergeeft.

Een zelfconcept heeft geen betekenis, want niemand hier kan zien waartoe het dient, en dus niemand zich een beeld vormen van wat het is. Toch is al wat onder leiding van de wereld wordt geleerd, begonnen en beëindigd met het ene oogmerk jou dit concept van jezelf te leren, opdat je ervoor zou kiezen de wetten van deze wereld te volgen en nooit zou proberen verder dan haar wegen te gaan, of je rekenschap te geven van de manier waarop jij jezelf ziet. (T31.V.7:1-10:8:1-2)”

Het valt niet mee om het oneigenlijke zelf te ontleden. You have to figure THAT out.
Hoe kan het werkelijke zelf beschreven worden. elk woord is teveel en eigent zich al weer delen van het onwerkelijke zelf toe. En toch las ik dit en ik denk dat dit heel dichtbij komt:

“Jij bent 1 Zelf, verenigd en veilig in licht en vreugde en vrede. Jij bent Gods Zoon, 1 Zelf met 1 Schepper en 1 doel: het bewustzijn van dit 1zijn tot alle denkgeesten te brengen, opdat ware schepping het alzijn en de 1heid met God uitbreiden kan. Jij bent 1 Zelf, compleet, genezen en heel, met de macht de sluier van duisternis van de wereld weg te trekken en het licht in jou te laten doorbreken om de wereld de waarheid over jou te onderrichten.

Jij bent 1 Zelf, in volmaakte harmonie met al wat is en al wat zijn zal. Jij bent 1 Zelf, de heilige Zoon van God, verenigd met jouw broeders in dat Zelf, verenigd met jouw Vader in Zijn Wil. Voel dit ene Zelf in jou en laat Het al je illusies en je twijfels wegschijnen. Dit is jouw Zelf, en het is jou gegeven dit Zelf in je te voelen en al je illusies te verdrijven uit de ene Denkgeest die dit Zelf is, de heilige waarheid in jou. (WdI.95:12:1-3, 13:1-5)”.

En dan is er dus een lichtpunt wat ziet dat er maar 1 keuze mogelijk is die het beste uitpakt en het lichtst straalt. Dat punt wacht net zolang totdat het zichzelf heeft gezien en zichzelf uitbreidt tot in het oneindige.

Van 2023 naar 2024: Een Licht nieuw Jaar gewenst!!

Wat is Vrede

Er stonden zojuist Jehova’s (tenminste daar ga ik van uit) getuigen voor de deur. Ik zag ze al aankomen vanuit mijn stoel en ik had al een reflex: ik doe niet open, ik ben verkouden, mijn haar is net gewassen en geen zin in, ik weet mijn antwoord toch al. Ik deed wel open. 2 vrouwen, 1 stralende woordvoerster en 1 bedenkelijke andere aanwezige. Ze kwam met de vraag of deze wereld ooit in vrede zal zijn? Ik was zeer resoluut in mijn antwoord omdat ik hier al tig jaar over nagedacht heb. “Ten eerste de wereld is al een bedenksel dus waarom zou je iets fixen in een bedenksel?” Maar ok , we zijn hier om te communiceren dus op het level van ego denkgeest ging ik dan toch de communicatie aan en antwoorde: Nee, in deze wereld kan er geen vrede zijn. Dus ja ze vroeg verder en gaf haar als antwoord. Deze wereld is duaal, het is tweedelig, er zijn tegenstellingen, daarin kan nooit vrede zijn. Vrede moet ergens anders vandaan komen maar dat zien we niet in de wereld terug zoals we dat als mens voor ogen hebben/hadden. Toen vroeg ze over God of ik God ook hierin terug zag. Na weer even nadenken: nee ik zie God hier niet bij, God is voor mij heel ver weg van dit dus liever zeg ik niets over God. “Wat ik dacht was Jezus is wel wat dichterbij voor me”. Toen liet ze me een Bijbelse tekst op haar telefoon zien en het kwam neer op een belofte van God dat er een dag komt dat er dus Vrede zou zijn als mensen zich maar aan bepaalde wetten hielden. Gods wetten. En of ik interesse had om hier meer over te weten en haalde al een visitekaartje uit haar telefoonhoesje. Ik moest er wel even over nadenken want ik ging de tekst meteen vertalen naar hoe ik het zou kunnen begrijpen wat daar staat. En ja er zal een dag komen dat er Vrede is. En ja daar is een “wet” voor. Namelijk de vrede is alleen “geestelijk” en de wet is IN zien dat deze wereld niet bestaat en dat er inderdaad een dag komt dat je vrij bent uit de gevangenis van de gedachte. Free yourself from mental slavery. En zelfs zo’n zin wordt uit verband getrokken dat dit te maken heeft met deze wereld. Dus nee, ik heb geen interesse om meer te weten over Gods Wetten in die zin.

Ik denk dat men vast wil houden dat de ultieme missie is om vrede in de wereld te zien. Dus geen oorlogen, rampen, ruzie, verwoesting etc etc. Geen oorlog, geen ruzie betekent dat dit vrede betekent? Het is altijd wat relaxter om geen ruzie te hebben als wel ruzie maar of dit werkelijke vrede betekent? Dus om tot goeie gesprekken te komen moet je wel van elkaar duidelijk hebben wat versta je onder vrede?

Kortom conclusie: je kan er eigenlijk nooit ECHT met elkaar uitkomen omdat we als mens toch langs elkaar heen lullen.

En ik realiseer me nu nog iets dieper: “deze wereld was al lang geleden voorbij”, het is nu een kwestie van de film uitkijken. (autolyse volgt hierover)

Consistentie

aan Yshua : vanmorgen kreeg ik wel een glimp te zien van mijn onbewuste angst. wat ik daar zag was hoe realistisch het beeld van die angst was tot aan kortstondige misselijkheid en hoofdpijn toe. En niet in de zin dat die angst echt bestaat maar meer de erkenning ervan dat die angst er schijnt te zijn. Dat die schijnbare angst niet ontkend kan worden. Een stare the fear in te face moment. Je kan er niet omheen en dat de grootsheid van god onmenselijk is.

Hoe kan het anders dat mens zijn niet toestaat om zo groot als god te zijn, als we ons dat als mens ook maar KUNNEN voorstellen. Dus enerzijds is er een glimp on in te zien dat er niets anders bestaat dan de grootsheid van god en tegelijk kunnen we ook niet alleen leven met die wetenschap en dat het menszijn gewoon doordraait. en dat we als mens vooral ons best voor doen om de godservaring te ontwijken en vanuit het personage verder te dromen met wel de wens om zo groot als god te zijn. dat is de innerlijke behoefte die elk mens heeft maar dat projecteert op talloze andere vormen. en dat er uiteindelijk in een gat gevallen wordt waar alleen AL 1 is. en waar dat AL 1 een bedreiging wordt voor het menselijke aspect. dat het als niet leuk kan worden ervaren is dan ook een logisch gevolg MET de wetenschap dat niet leuk vinden ook weer vanuit ego komt. ik kom dan weer tot volgende conclusies; egodenkgeest moet wel menselijk zijn, angst komt dus ook vanuit het menszijn. Als de angst dus zo groot is hoe kan ik nog anders dan medeleven voelen voor de mensheid die dat probeert te ontwijken, beginnend bij mijn eigen mens. alleen als de denkgeest eraan toe is zullen deze stappen gevolgd worden. En wordt overgeven overgave aan DAT wat groter is dan mij.

ik pak eciw erbij met waar ik gisteren gebleven was. en zo synchroom lopen de woorden in elkaar over.

wees alleen waakzaam voor God en Zijn Koninkrijk

T6VC3.

3.Dit is een grote stap naar een fundamentele verandering.

Toch heeft deze stap nog altijd het aspect van een omkeer van denken, aangezien hij impliceert dat iets is waartegen je waakzaam dient te zijn. Hij heeft de eerste les, die slechts het begin van de omkeer van denken is, ver achter zich gelaten, alsook de tweede, die voornamelijk het vaststellen is van wat wenselijker is. Deze stap die uit de tweede volgt zoals de tweede uit de eerste, legt de nadruk op de tweedeling wat gewenst en wat ongewenst is. Daardoor maakt hij de uiteindelijke keuze onontkoombaar.

4.terwijl de eerste stap het conflict lijkt te vergroten en de tweede stap nog steeds in zekere mate met conflict gepaard kan gaan, vraagt deze stap om consistente waakzaamheid daartegen. Ik heb je al gezegd dat jij even waakzaam kunt zijn tegen het ego als ervoor. Deze les leert niet alleen dat je dat kunt zijn, maar ook dat je dat moet zijn.Ze houdt zich niet bezig met een rangorde naar moeilijkheid, maar met een uitgesproken voorrang voor waakzaamheid. Deze les is in die zin ondubbelzinnig dat ze leert dat er geen uitzonderingen mogen zijn, hoewel ze niet ontkent dat de verleiding om uitzonderingen te maken zich zal aandienen. Hier wordt dus, ondanks de chaos, een beroep gedaan op jouw consistentie. Maar chaos en consistentie kunnen niet lang naast elkaar bestaan, aangezien ze onverenigbaar zijn. Zolang je echter ergens waakzaam tegen moet zijn, zie je de onverenigbaarheid niet en geloof je nog steeds dat jij uit beide kunt kiezen. Door je te leren wat je kiezen moet zal de Heilige Geest je uiteindelijk lerendat je helemaal niet hoeft te kiezen. Dit zal jouw denkgeest tenslotte van elke keuze bevrijden, en hem leiden naar het scheppen binnen het Koninkrijk.

schuld of onschuld

vanmorgen zag ik het 1 en ander persoonlijk voorbij komen. Ik dacht een keus te maken in de vorm. Het gaat nooit over de vorm en dat ik lijk te kiezen over iets in de vorm is sowieso al een illusie. Het ik denkt dit alleen maar, daar is niets aan te doen, het ik doet altijd mee en denkt altijd mee. Waar het ik over dacht is dat het ik tot een bepaalde hoogte empathisch kan zijn over iets wat in de vorm gebeurt, dus over iets wat met het persoonlijke lijkt te gebeuren. Meestal wordt empathie gevraagd wanneer er een – situatie lijkt te gebeuren. Iemand is ziek, overlijdt en of heeft te kampen met persoonlijke drama’s die zich voordoen. Wat mijn persoonlijke zegje hierover dacht was dat ieder fragment/persoon verantwoordelijk is voor zijn eigen situatie die die beleeft en hoe deze situatie beleefd word. Word dit vanuit projectie (schuld) beleefd of vanuit een onpersoonlijk (onschuld) zien. Dit onpersoonlijk zien volgt altijd als de stappen van projectie worden INgezien. Deze stappen van projectie loop ik al enige jaren door en worden met de dag, het uur in elke gedachte meer geïntegreerd in het bewustzijn. Dit levert empathie op voor mijzelf en voor mijn medemens. Mijn medemens is ieder mens/wezen, ongeacht of die aan de buitenkant dader of slachtoffer lijkt. Die empathie begint wel grenzen te krijgen in de zin van: als zich een drama voordoet kijk ik genadeloos toe door het drama er te laten zijn zonder iets terug te geven behalve enkel mijn empathie op dat moment. Alleen als het te lang duurt dan is mijn persoontje geneigd zich te pleasen aan de slachtoffer en dat levert weer onvrede op. Dus zodoende dacht ik weer in de vorm om grenzen te stellen aan mijn empathie. Empathie gaat nooit over de reden wat ik denk. En grenzen gaan ook nooit over de reden wat ik denk.

Onvrede gaat nooit om de reden wat ik denk en in plaats daarvan kan ik vrede zien. ALS ik wil. Hoe dat eruit ziet in de vorm maak dan niets meer uit.

I AM

zovelen zijn al met deze materie bezig geweest en nog steeds. Het is de hunker naar de natuurlijke staat. De natuurlijke staat zonder invloeden van buitenaf. Dus niet dat mijn lichaam/geest zich het ene moment goed voelt en het andere moment niet, die harmonie vanuit het persoonlijke is niet wat er bedoeld wordt met de natuurlijke staat. De natuurlijke staat is onveranderlijk, is er altijd, altijd geweest, nooit eindigend, ondefinieerbaar. Het is het gevoel van Ik zonder iets erbij. Tot hoever gaat het gevoel van ik? Dat is het zelfonderzoek ALS dat is wat je echt wilt. Dus als IK daar klaar voor is kan er gezakt worden in dat gevoel van Ik. Startpunt blijft die Ik Ben. En die is er niet om de reden wat ik denk. Als ik weer verloren raak in de wereld is die IK ben er altijd. Dat is dus steeds weer de shift tussen lichaam (wereld) en denkgeest (I AM). De Ik Ben is het bewustzijn, niet te verwarren met de ik die dat denkt te zijn. Dus ik ben niet bewust van Ik Ben. Het is het Ik Ben wat bewust is van zichzelf. Ondertussen draait het ik als persoon gewoon verder met alle gevoelens en gedachtes. Woorden zijn x keer verwijderd van de waarheid.

voor hoe lang neem ik mijn projecties serieus?

Zolang ik mijzelf hier op aarde ervaar is het enige wat ik te doen heb om mijzelf steeds weer vergeven voor dat ik deze fout serieus neem. Laat ik wel zeggen dat met ik het ego dus bedoel. ik, persoonlijk als Marije. ik, als afgescheiden fragment, net zoals al die andere miljarden fragmenten/persoonlijkheden. wij als fragmenten projecteren al die andere fragmenten waar we elkaar bevestigen dat het inderdaad de waarheid is dat wij als fragment waarheid zijn. Het collectieve ego: we vechten met elkaar zo hard als we kunnen, verdedigen, aanvallen, verzetten of hebben elkaar zogenaamd lief vanuit allerlei ego belangen. We blijven ons verhaal doorprojecteren omdat we dit nu 1 maal als waarheid zijn gaan zien. Of we nu moorden of elkaar zachtaardig manipuleren, er is geen verschil, het ego oordeelt er graag over welke vorm vorm wel mag en welke niet. we zijn er gewoon van uitgegaan dat die waarheid klopt en dat er geen andere versie mogelijk is van wat echt waar is. Het ego is niet iets wat buiten mijzelf ligt, alleen het kan zichzelf niet echt waarnemen omdat de angst voor de egodood te groot is. Ik heb het dan niet over het fysieke lichaam wat dood gaat. Maar het ego als idee, als leugen, als niet waarheid in de denkgeest.

wanneer er wordt ingezien dat er een andere manier is om naar hetzelfde ego te kijken zijn de problemen niet opgelost want alleen denken dat het ego niet waar is is niet genoeg. De projecties gaan namelijk gewoon door. Ik, als Marije zal nog steeds situaties projecteren en zal nog steeds dat verhaal ervaren vanuit ego. Maar er zijn 2 mogelijkheden om hiermee om te gaan.1 het dient als bewijs dat projectie waar is dus is het nog steeds ik tegen jou 2. OF om de projectie te herkennen, te ademen en op het moment weer in te zien dat de projectie niet waar is. Dit hangt ervan waar de denkgeest aan toe is, de ene dag kan ik het zo doorhebben en ergens anders in de tijd heb ik x weken nodig om mijzelf als slachtoffer te zien. Het ego projecteert zijn verhaaltje net zo lang totdat het klaar is om wakker te worden ergens anders. Gezien het ego zo hardnekkig is zal deze kennis en praktijk steeds weer herhaald worden.

Kijken vanuit ego kan geen waarheid zijn. Wat waar is dat is voor iedereen gelijk, maakt geen onderscheid, dat rust dat is in vrede. Niet vrede als een wereldbeeld waar we dus over fantaseren. Want hoe kan er nou vrede zijn als ieder fragment zijn afgescheidenheid in stand houdt en niet gaat inzien dat dit juist de oorlog is beginnend in onze eigen individuele geest. Hoe lief onze goedbedoelde gedachtes en daden ook zijn, de kans is best groot dat ze allemaal uit ego komen. Niets mis mee. Maar in mijn denksom is er waar en niet waar. En alles wat uit ego komt is gewoon niet waar hoe serieus de situatie ook lijkt en hoeveel ik ook meedoe met de siutatie, het wordt er niet meer waar van.

de fout ligt hem niet in dat hier op aarde zijn in een ego een fout is maar dat ik de fout serieus neem. wanneer neem ik de fout serieus? wanneer ik vergeet te lachen. wanneer ik me weer herinner dat ik de fout serieus neem gaan mijn mondhoeken weer omhoog. en dan is er rust. Hoe lang of hoe kort het moment ook duurt doet er niet toe. Inmiddels ben ik vele diepe meditaties verder dat deze wereld voor mij eindstation is. Dat werkelijk wakker worden alleen in de geest ligt en dat deze wereld met alle fragmenten alleen denkbeeldig zijn. Is dit alles zien leuk en maakt mij dit tot een moeder theresa? Nee, ego vind dit alles behalve leuk. En zodra het de kans krijgt om dit ongemak nog op iets buiten me te projecteren zal ego dit doen. De vraag is alleen voor hoe lang?

Leestip: H2 ECIW DE AFSCHEIDING EN DE VERZOENING

De wereld is al lang voorbij :-)

waarom een Cursus in Wonderen eigenlijk heel simpel is…

Vanmorgen op de fiets kreeg ik een glimp over wat de Cursus in Wonderen nu eigenlijk is. En in het gezegde: “deze wereld is al lang voorbij” en “deze wereld is niet waar” zag ik een conclusie die ik waarschijnlijk simpeler voorbij zag komen als dat ik er woorden aan kan geven. Ik ga het proberen.

“De wereld is al lang voorbij”: we volgen constant gedachtes en condities op die ons denken ons doorgeeft vanuit het geloof dat we ik zijn (we kijken vanuit ego denkgeest) . Wat een normaal iets is in deze wereld maar wat eigenlijk niet normaal is. Het ik wat we denken te zijn is een programma wat draait, ervaart zijn ervaringen en reageert dus vandaaruit en dat heeft over het algemeen geen ander idee hoe het anders zou kunnen zijn. Door een Cursus in Wonderen heb ik geleerd om bewust te worden van het programma tot zover ik kan. Want er liggen altijd onbewuste delen op de loer.

Wat het complex maakt is dat het geloof vanuit egodenkgeest zo groot is, levens doen we daar over om in te zien dat we daar wakker uit willen worden en dat er dus een andere mogelijkheid is. Er moet zoveel lijden zijn om tot het punt te komen: “er moet een andere manier zijn”.

Hoe kwam ik er vanmorgen nou op dat ik dit weer vanuit een andere kronkel snapte? Ik keek naar de reacties die door me heen leken te gaan vanuit een bepaalde staat van onvrede. En zag dat die reacties niet nieuw zijn, altijd al wel door een ander zijn gedacht. Dat kan niet anders want de egodenkgeest is 1 collectieve geest en vanuit die collectieve geest is de schijnbare wereld ontstaan die voor Waar is aangenomen. De wereld is met al zijn dingen dus ook steeds weer een herhaling van gebeurtenissen. Als ingezien wordt dat er een andere manier is om te kijken dan lossen bepaalde problemen op wat daarvoor nog wel problemen waren. Egodenkgeest wil gewoon blijven bestaan dus vanuit zijn programmering maakt ie wel weer een nieuw bekend probleem (het lijkt nieuw maar is een oud probleem, het blijft hetzelfde probleem).

Ja, dus er is in feite maar 1 probleem verschuild achter onnoembare vele problemen. Dat ene probleem is het geloof vanuit het programma/ego denkgeest. De oplossing is weer zien dat er een andere manier is. En dit wordt dan aangeduid als de heilige geest vanuit Een cursus in wonderen. Maar wat maar een naam is voor een symbool. Ieder kan zijn eigen symbool ervoor zetten als ook het probleem goed wordt gezien. Het is een manier van overgave. Om dat programma wat zo eeuwenoud vertrouwd is geraakt over te geven aan iets onbekends. Ik verschuif mijn aandacht vanuit ego denkgeest naar iets anders. En ja dat geloof is zo vasthoudend geweest dat het tijd kost om daar stapje voor stapje van los te weken. En is steeds weer herinneren het enige wat nodig is. Wat het wonder is.

De titel Een cursus in Wonderen is niet een cursus om te zien vanuit ego denkgeest, ook al begint het daar wel mee.
Het is een cursus waar ik mijn hele leven mee bezig ben/ of ik ben ermee bezig totdat ik er niet meer bezig ben. Het ego heeft namelijk zoveel manieren gevonden om zijn geloof in stand te houden dat het een complex spinneweb is om daar uit te komen maar je daar ook zo mee klaar kan zijn. Een Cursus in Wonderen duikt mee om de complexiteit vanuit het egodenkgeest te ontdekken om dan een andere keuze te maken. En dan hoeft er alleen maar gekeken worden naar de film de wereld die zich afspeelt in mij. Betekent dit dat ik niet meer boos ben etc…Nee dat betekent het niet..Ik blijf naar het gedoe kijken met de wetenschap dat er een andere manier is.

Dat de wereld al lang voorbij is is een gedachte waar mijn mondhoeken wel van omhooggaan. Ook als realiseer ik me dat ik dit niet altijd zo kan zien, de angst voor waarheid is groot. En dat is ok.

Frits Snips:

“A Course in Miracles is a very simple course, but it needs a whole lot of pages and words to by-pass the ego, which tends to make everything extremely complicated. So the Course repeats and repeats the same thing over and over again in different wordings, just to try and shut ego the fuck up.

Yet you see quite a lot ego-guided Course teachers needing a whole lot of words to make this simple course more complicated than it already seems to be to the readers who are still guided by ego. And oh my God, how ego loves that… and so does that ego-guided Course teacher.”

Angst dromen of Liefdevol herrinneren

Deze week werd ik herinnerd wat het verschil is tussen Angst dromen en Liefdevol herinneren.

Ik heb de afgelopen maanden in de mangel gezeten door een koerswijziging met een oude naaste. De koerswijziging kwam doordat ik me ten eerste herinnerde er moet een andere manier zijn om conflicten te zien en mee om te gaan in mijn speciale liefde en speciale haat relatie. Het ego heb ik dit keer volledig mee laten doen in de koers (waar ben ik het mee eens, wat maakt me boos, waar sla ik de plank mis, wat gebeurt er in de situatie, waar reageer ik op en waar reageer ik niet op).

Een vastgeroeste gewoonte is om het plan alleen maar in de vorm te zien. Dus het ego, het ik die denkt dat ik is, maakt een plan en volgt dit plan of volgt het plan niet. Dat ego vindt van alles, ervaart emoties waardoor het zich in zijn recht voelt staan. Het ego bouwt zich op in verdediging en aanval en in rust. Ja zo gaan die dingen omdat we niet anders weten dat er nog een andere manier is. En zo blijven we onze eigen plannen geloven.

Wat is de andere manier dan? Als er ooit in de denkgeest is IN gezien dat welke vorm van onvrede NOOIT gaat om de reden wat ik denk. En dat al mijn verweer, verdediging, bescherming, aanval altijd een projectie is. Het ego droomt zijn eigen angst. En de angst is om afgescheiden te zijn van waarheid/1heid. Angst dromen betekent dat ik kies om afgescheidenheid te dromen bv: Zij tegen hun, ik tegen haar, hij tegen mij etc etc etc.

De andere manier vergt moed want angst dromen is zo sterk ingebakken dat het zicht op een andere manier 99% niet in zicht is. Het gaat hier dan om die ene procent die WEL weet dat er een andere manier is en dan loop je uiteindelijk tegen de muur want die 2 gaan niet samen. Het is het 1 of het andere.

Nadat die ene procent weer is gezien zie ik dus eigenlijk hoe hard die betonnen muur is geweest. En kan ik weer anders kijken. DIt betekent niets in de vorm verder. Er is alleen een verschuiving geweest van ego (lichaam/tijd) naar denkgeest (iets anders). Dit is wat liefdevol herinneren betekent.

Liefdevol herrinneren heeft dus niets te maken met denken over de conflicten in de zin van grenzen stellen of juist tegemoet komen. Liefdevol herrinneren betekent ik heb ingezien dat ik mijn vooropgestelde plan niet meer 100% serieus neem. En dat als ik zie dat ik voor Angst dromen heb gekozen er altijd nog een andere keuze is.

\

freestyle

freestyling en ben benieuwd welke kant het opgaat. Altijd een belangrijke vraag wat wil ik? welke kant wil ik op? Gezien het feit: ik weet mijn hoogste belang niet ben ik dus wel benieuwd. Het is voor mij meestal wel duidelijk dat ik altijd waarachtigheid wil. En dat betekent dat iets in mij helderheid of verdieping wilt. De laatste maanden van 2022 waren er situaties in mijn vriendenkring waar ik tegen de muur ben gelopen. Door verschillende denkstijlen liep dit bij sommigen uit op een conflict. Conflicten mogen er zijn, in mijn ogen is daar niets mee. Ik ben hier niet op aarde gekomen om pijn te vermijden en geen verantwoordelijkheid hiervoor te nemen. Het wordt lastig als de ander andere overtuigingen heeft. Wat dan weer een spiegel is van mijzelf waar ik zelf weer in kan kijken (vergevingskans). Het is niet voor het eerst dat er conflicten zijn, ik vond het bij sommige niet nodig om er aandacht aan te besteden door mijn waarheid te spreken, bij anderen weer wel. Of ik het nou wel of niet doe het maakt niet zoveel uit ben ik achter gekomen. Tot dus de laatste maanden van 2021 ben ik gaan spelen met wat gebeurt er als ik wel wat zeg of niets zeg. Ik ben de heilige geest gaan vragen wanneer ik wel of niet moet spreken en wat ik dan wel of niet moet spreken. En dan weet ik nog steeds niet altijd of ik spreek vanuit ego of hg. Ego is slim heh. Feit is dat ik in mijn verleden relaties ben aangegaan door sowieso de Heilige Geest NIET te raadplegen. De enige speciale relatie is dan dat ik door eigen oordeel (ego) ben gaan bepalen wat te doen. En heb daarmee ook een vals beeld gegeven van wat of wie ik ben. Het kan lijken dat ik liefdevoller leek toen ik ego diende. Logisch, ego heb ik mijn hele leven gediend dus ego niet dienen is soms een totaal ander effect. Er zijn momenten dat ik me wat ongemakkelijk voel. Maar moet zeggen dat er een last van me is afgevallen door deze stap in kiezen. Wat het gevolg dan ook is. En hoe het eruit ziet. Alles is een misvatting en niets is wat het lijkt. Ik voel niet meer de noodzaak om DAT te corrigeren.